Fyrirgefning er bara í raun að sleppa

Að fyrirgefa og þá helst sjáfum sér er erfitt fyrir marga. Fyrirgefning er líka að mínu  mati misskilin af mörgum. Þeir sem telja að fyrirgefningin snúi að gerandanum eru að miskilja mikið. Tilgangur fyrir þolandan að fyrirgefa er að sá að koma sér frá stöðnun í lífinu. Einstaklingur (hér þolandi) verður það sem ég mun hér kalla áreiti frá aðila (hér gerandi)sem veldur óróa á tilfiningum þolanda. Þolandinn getur orðið meðal annars sár eða reiður eða hvorutveggja. Það er þolandin sjálfur sem metur dýpt særindana og getur engin gert lítið úr því. Hægt er að benda þolandanum t.d. á að þetta gæti hafa verið verra en það er svo endanlega á valdi þolandans að gera eitthvað úr þeim upplýsingum eða ekki. Velji þolandin að hunsa upplýsingarnar getur dýpt sársins leitt til haturs sem er sjálfskaparvíti þolandans. Það er vissulega á ábyrgð gerandans að koma ringulreið á tilfinngar þolandans en svo fer það eftir styrk þolandans hve djúpt það rystir og viljan til að stjórna tilfinningum, en tilfinningum má nefnilega stjórna. Það getur oft reynst erfitt en aldrei er um ókleifan múr að ræða.

Fólk telur oft að með að fyrirgefa gerandanum þá sé verið að gera gerandanum einhvern greiða og gera honum kleift að fá ró á sitt líf. Og mörgum finnst það nú heldur betur ósanngjarnt að á meðan þolandinn sleikir sár sín er gerandanum fyrigefið svo gerandinn geti aldið áfram lífinu án nokkurs bagga frá fortíðinni. En málið er bara þannig að fyrigefningin snýst aldrei um gerandan. Hún snýsta alltaf og eingöngu um þolandan. Ef þolandinn vill ró á líf sitt þá er fyrirgefið.

En hvernig vinnur maður að því að fyrirgefa?

Það getur verið löng og strembin vinna en eins og áður sagði ekki ókleifur múr. Tækni sem ég þróaði með mér vara að setja á svið leikstykki í höfðinu á mér sem sagði frá viðburðinum sem olli gárum á annars rólegt sálarlíf mitt. Í leikstkkinu komu allir fram sem að málinu komu og létt ég stykkið keyra eins og ég upplifði það. Ég fann þá tilfiningarnar breytat úr ró í ólgu og leyfði ég því að gerast. Égleyfði stykkinu að keyra þar til ég hafði fengið nóg, t.d. orðin mjög reiður og tók þá við greining á stykkinu sem ég fann réttlætingu á tilfinningunum mínum. Svo fór frsm greining á hvernig mér leið og hvort þessi líðan var eitthvað sem ég vildi halda í. Ég hef þarna val. Vill ég lifa í hatri eða ást. Hatur gefur mér ýmsa krafta sem líkjast velíðun vegna þess að mér finnst ég hafa stjórn á öllu. En hatur tekur líka ýmislegt frá mér. Hatur þrengir sjóndeildarhringinn og tekur oft rökin frá hugsunum okkar og við gerum í hatri ýmislegt sem við annars mundum ekki gera og þurfum því að takast á við enn þyngri bagga en að fyrirgefa, nefnilega getum misst frelsið. Fólk tekur líf annara í hatri og að taka líf er aldrei réttlætanlegt og afleiðinginn hefur áhrif á marga aðra en þá sem voru beinir þáttakendur í atburðinum. Ég get skemmt annars góð sambönd við manneskjur sem komu hatrinu ekkert við en vegna endalausrar reiði og haturs ganvart einum geranda átti ég erfit með að láta lítil mál fram hjá mér fara og vegna innbyrgðar reiði lét ég bara gammin geysa á því sem næst saklausa einstaklinga. Og það vildi ég ekki.

Þess í stað lét ég leikstykkið endurtaka sig með öllu. Leyfði tilfinningunum að valsa um óáreittar en um leið ég ég áttaði mig á hversu reiður ég var orðinn stoppaði ég sýninguna og byrjaði sömu greiningu og fyrr.

Ég fann að með tímanum stoppaði ég sýninguna alltaf fyrr og fyrr og á einum tímapunkti gst ég fengið skýra mynd af grandanum án þess að neikvæðnin byrjaði að byggjast upp. Þess í stað fór ég að finna til með gerandanum á að hafa gert slíkt val á sínum tíma. Þarna var gerandanum fyrirgefið. Ég komst út út sálarfangelsinu sem ég hafði átt stóran þátt í að byggja sjálfur og það er frelsi sem mér allavega líkar. 

Lengri tíma sem þið dveljið í hatri á gerandanum því lengur aftrið þið ykkur sjálf til framfara og velíðan. Lærið því að fyrirgefa....