Ég hef alveg fallið í þá gryfju að vera fordómafullur og jafnvel fullur haturs. Ég hef þó myndað með mér þá skoðun að uppsprettan fordóma er fáfræði og hræðsla. Þar af leiðandi hef ég markvisst leitað fróðleiks til að forðast fordóma. Minn síðasti fordómur var gegn trans og frjálsu vali á eigin skilgreiningu. Ef þú ert fæddur með kynfæri karlmanns þá ertu karlmaður og lengra nær það ekki. Að horfa á karlmann klæddan kvennmansfötum og málaður í andliti fékk mig til að vorkenna börnum þessa manns ef hann átti þau. Hvers áttu þau að gjalda? En svo þökk sé stofnunum Bugl og samtökin 78 gafst mér kostur á að fræðast. Þetta snýst um svo mikið meira en að skipta um kyn. Þannig að fordómarnir hjá mér hurfu og ég virðing fyrir hinu óþekkta tók yfir. Við eigum öll að geta verið hérna frjáls til að vera sem við kjósum að vera. Ég mun standa við bak við Bugl og samtökunum 78 ef vilji væri fyrir því ef ég verð kosinn forseti. En til þess að geta boðið mig fram þarf ég meðmæli. Fæ ég þín?

Það væri ekki mikil skemmtun í að horfa á Usain Bolt bíða eftir keppinautum sínum svo allir geti farið yfir marklínuna á sama tíma. Við viljum sjá sigur og helst nýtt heimsmet. En þetta er leikur. Undanfarna áratugi hafa tvö hagkerfi sem sem notast er við, annarsvegar kapítalismi og hinsvegar komunismi verið verið þróuð til að koma á nokkurskonar valdi yfir almenningi. Kapítalisminn tekur ekkert tillit til heildarinnar en kommúnisminn ekkert til einstaklingsins. Hvorug kerfin virka til að hámarka lífsgæðin. Án einstaklingsframtaks eins og kommúnisminn umbunar ekki verður framþróun hæg sem enginn vegna lítils ávinnings fyrir að skara framúr en í kapítalismanum verður þróun hröð en fáir njóta góðs af því. Þessvegn verður að koma með eitthvað nýtt kerfi sem er blanda af þessu tveimur kerfum. Ég mun aldrei segja að allir verði jafnir en munurinn á að geta verið minni svo fleiri geti notið lífsins svo að segja áhyggjulaust. 

Ég kem að norðan. Fæddur á Akureyri og ættu margir þaðan að vita hverjir afar mínir eru þó svo ég sé ekki að draga  neitt úr verðleika foreldra minna og amma en afinn úr móðurætt var Sigfús Jónsson verkstjóri á bryggjunni hjá Kea og afinn úr föðurætt var Baldvin Leifur Ásgeirsson sem átt og rak Leifs leikföng og svo síðar Mjallhvít þvottahús í Hólabraut 18. 

Minn styrkur er eftirfarandi 

Heiðarlegur

Samkvæmur sjálfum mér 

Ber hag heildarinnar fram yfir einstaklingsins ef út í það færi 

BC gráðu í virðiskeðjustjórnun

AP gráðu í markaðsfræði

Er ekki tækifærissinni

Er ekki einstaklingshyggjusamur

Skil samskipti mjög vel og þá bæði þegar um er að ræða beina ræðu og líkamstjáningu 

Ég er meira gefandi en þyggjandi 

Það er ekki margt sem ég hræðist. Hræðslu sem ég deili með öðrum er ótímabær andlát eða alvarlegir sjúkdómar innan fjölskyldunnar. 

Veikleikar sem ég hef.

Stuttur þráður, ég er þó langt á leið kominn með að vinna úr því.

Ég hef haft þó nokkur ár í að vinna í veikleikum og auka styrk minn svo þetta er eini veikleikinn sem í hug kemur. Það er vissulega frekar lygilegt en ég mun bæta þeim inn þegar þeir koma fram svo allt komi fram. 

Að vera forseti þýðir lítið sem ekkert einkalíf og persóna þess lítið sem ekkert varin. Þess vegna er það mikilvægt að forsetinn gefi ekki möguleika á höggi vegna orða eða gerða sinna.

Jæja er ekki komið gott? Á íslnska ríkið að halda áfram til eilífðarnóns að dæla peningum i þjóðkirkjuna. Þetta apparat er einungis kostnaður en engar tekjur. Árið 2019 skuldbatt Íslenska ríkið sig að greiða þjóðkirkjun 3,45 milljarða á ári hverju sem að mínu mati væri betur varið inn t.d. skóla eða heilbrigðiskerfis. Jú það eru fleiri staðir sem deila því að vera bara kostnaður og má þar nefna aftur, t.d. skólar og heilbrigðiskerfið. En munurinn liggur einna helst í því sem kemur út. Skólar dæla út menntuðu fólki sem taka þátt í halda samfélaginu gangandi. Heilbriggðiskerfið sér um viðhald og viðgerðir ef svo má að orði komast  svo samfélagið haldist gangandi. En hvað kemur frá kirkjunni? Nákvæmlega ekkert sem ekki getur komið frá öðrum kerfum samfélagsins.

Prestar veita svo kallaða sálarhjálp fyrir þá sem missa ástvin. Prestar skíra, gifta, ferma og jarða. Þetta eru allt athafnir sem hægt er að gera án þeirra. Mín skoðun er nefnilega sú að þótt fólk menntist sem prestar og séu vígðir inn í embætti sitt þá eru prestar ekkert með betra samband við guð eða skilning. Væri til helvíti sem refstistaður fyrir sál einstaklings sem fylgdi ekki eftir reglum guðs eftir að viðkomandi væri ekki lengur á meðal lifenda, þá væri prestur ekkert nothæfur til að koma í veg fyrir það nú eða þarfur. Ef einstaklingur virti allar reglur guðs en ekki væri hægt að finna prest til að jarða viðkomandi í og ekki findist heldur vígð jörð þá færi sál viðkomandi ekki til helvítis. Deyji barn rétt eftir fæðingu og hefði ekki verið skýrt þá fer sál barnsin ekki til helvítis.

En annars trúi ég aðeins á tilvist helvítis og himnaríkis á meðal lifenda. Einstakling sem gengur erfiðleika væri hægt aðsegja að væri í helvíti. Ég trúi að auki að sálin er alltaf eign guðs en við fáum hana aðeins að láni og þegar lífi er lokið fer sálin aftur til guðs sama hvernig einstaklingurinn hagaði sér.

Það kostar ekki  kr að trúa á guð. En öll þessi umbygging, húsnæði og starfsmenn gera það. Þessi umbygging á öll eins og hún leggur sig að vera á þeim sem hana vilja njóta. Og þarf að leiðir að hver og einn á að taka beint úr vasa sínum og greiða. Þá er hægt að spurja hvern fjárráða einstakling hvort vilji sé fyrir höndum að leggja hönd á bagga til að greiða þennan u.þ.b. 3,5 milljarða. Það væru sennilega ekki margir viljugir til þess þegar ekki er einu sinni nægur peningur til sæmlegs lífs eftir greiðslu húsnæðis, matar og annra nausynlegra reikninga.

Trúarbröggð þrífast á hræðslu og fáfræði. Forstöðufólk trúarfélaga koma með ”staðreyndir” sem fáir geta hrakið.  Það veit enginn hvað gerist eftir dauðan. Gerist eitthvað eða sofnum við bara og vöknum ekki aftur. Vissulega verðum við þá hrædd við dauðan og reynum að finna eitthvað til að sækja hugrekki til fá ”stjórn” á hræðslunni og þar koma t.d. prestar ”sterkir” inn. En það er sama hve fróð við verðum þa munum við aldrei fá svar við spurningum varðandi t.d. hvað gerist eftir dauðan.  Við munum líklegast alltaf hræðast dauðan. En 3.5 milljarður til þjóðkirkunar mun aldrei breyta þeirri hræðslu. Notum peningana i eithvað sem við vitum með staðfestu að skilar sér aftur til samfélagsins. Trú og trúarbrögð munu aldrei gera það.